معجزه ی قهوه و داستان مربوطه

تازه که اومده بوديم کانادا، حس ميکردم قهوه های تيم هورتون بو و مزه ي خاک سيگار ميده. يکی دوبار مزه کردم ديدم نه، آش کار ما نيست. تو مالی (پاساژ) که کار ميکردم، يه خياط ايرانی بود که اتفاقن، خيلی هم بچه ی خوبی بود (و هست). يه روز اين آقا حميد، وقتی رفت واسه خودش قهوه بخره، يه دونه هم واسه من خريد. از بنده انکار و از ايشون اصرار که بايد بخوری حيف ميشه. ايشون رفت سر کارش و من موندم و اين کاپ قهوه. هی نگاش کردم، بوش کردم و آخرش خوردمش. ولی امان از رفيق بد و جنش خوب.

هجوم کافئين به مغزت همچين موتوراتو روشن ميکنه که خواب چه عرض کنم، برق سه فاز ازت ميپره. به ويژه وقتی قهوه خور نيستی، تأثير کافئين خيلی خيلی بيشتر ميشه. خلاصه که خوردن اون يه کاپ قهوه ی تعارفی همان و معتاد شدن ما همان. تنها کاری که تو این هفت، هشت ساله کردم اين بوده که به سختی سايز کاپ رو کوچيک کردم و ديگه شکر نميريزم توش که شايد يه ذره، ضررش رو کم کنم.

ولی از حق نگذريم، ساعت ده، يازده صبح که سر کار خوابت ميگيره يا بعد از ظهر، وقتی که از کار میای خونه، يه فنجون قهوه همچين حال آدمو جا میاره که نگو. تا يکی دو ساعت انگار برق بهت وصل شده وکلی کار انجام ميدی. به هرحال يه جواريی بايد کچلی اعتياد به قهوه رو گذاشت کم آواز زيباش ديگه. کدوم اعتياده که ضرر نداشته باشه.