آزار

اواخر دهه ی شصت، ايران، تو مجتمع مسکونی که زندگی ميکرديم، يه مدير داشتيم که ميرفت با پول خودش فيلم ويدئو کرايه ميکرد و با ويدئوی شخصیش، از طريق آنتن مرکزی مجتمع، رو يه کانال خاص، فيلم ميذاشت. اين کار اين بابا، اون روزا که حمل فيلم ويدئو مشکل بود و تلويزيون هم چيزی برای تماشا نداشت، يه حال خاصی داشت واسه خودش. تنها مشکل اينجا بود که از بين اين بيست و چند خانواده یی که تو مجتمع زندگی ميکردن، هميشه سه چهار نفری شاکی بودن و جر و بحث راه مينداختن که اين چی بود ديشب گذاشتين. ترسناک بود، بد بود، صحنه داشت و ازاين حرفا. جالب اينجا بود که اينا، فيلم ها رو تا آخر ميديدن و بعدش اعتراض داشتن. اين منطق ما هم که اگه دوست نداری کانالت رو عوض کن، تو گوششون نميرفت، تا اينکه رييس مجتمع از اون به بعد، رو يه کانال ديگه که فقط یه عده ميدونستن و روي یه ساعت خاص فيلم ميذاشت.

آخه وقتی اذيت ميشی يه چيزی رو بخونی يا ببينی، برو يه جای ديگه. وقت و انرژی تو صرف ميکنی، ميبينی، ميخونی، حرص ميخوری بعد اعتراض ميکنی و ديگران رو که همون کار رو ميکنن به تمسخر ميگيری که چی؟ بابا جان، بزن يه کانال ديگه. هم خودتو راحت کن هم ملت رو از شرت خلاص.