سونامی پاپ داخل

الان ديگه به جرأت ميشه گفت موزيک پاپ داخلی نه تنها خيلی بهتر شده، بلکه مثه سونامی، موزيک لس آنجلسی رو غرق کرده. تا چند وقت پيش مشکل فقط کيفيت کارا بود که ديگه اونم اونقدر خوب شده که ديگه يه جورايی موسيقی پاپ تولیدی خارج از ايران، چيزی واسه عرضه نداره. بهترين پيشرفت هم تو شعراست که کاملن وارد يه فازجديد شده که يه قرن نوری با لس آنجلس فاصله داره. سال هاست که لس آنجلس تو ده ي پنجاه و شصت فسيل شده در حالی که بچه هاي داخل، زبان ترانه رو دگرگون کردن. فقط يه مشکل وجود داره اونم اينه که اونقدر کار جديد مياد بيرون که حتا من که خوره ی اينکارم هم به گرد گوش کردنشون نميرسم. جالب اينجاست که اکثر اين کارهام سود مالی واسه آفريننده هاشون نداره و شايد فقط واسه علاقه توليد ميشه.

نهایتن، با اينکه هنوز کاراي کپی از همديگه، از ترکيه، يا حتا فالش زيادی وجود داره، ولی با اون همه هزينه و محدوديت و سختي، بايد گفت: "آفرين".