نوار يا نوار

دهه ی شصت لعنتی تو ايران، نوار کاست خام گرون و کمياب بود. واسه همين، هر وقت که تعاونی هاي کارمندی يا بعضی از نمايندگی ها، نوارکاست به قيمت تعاونی توزیع ميکردن، ملت صف ميکشيدن و کلی شلوغ ميشد.

يه نمايندگی سونی بود تو خيابون جمهوری تهران که هر چند وقت يه بار، اين کار رو ميکرد و سه تا نوار به هر نفر ميداد به قيمت هر کدوم، هيجده تومان و پنج زار. مام هر وقت خبر دار ميشديم، پنج شيش ساعت ميرفتيم تو صف و دو سه بار، سه تا نوار ميخريديم.

يکی از پسر خاله هاي کم روي من، از همون طرفا رد ميشده ميبينه پشت شيشه ی يه مغازه نوشتن “نوار به قيمت تعاونی”. ميره با خوشحالی می ايسته تو صف و بعد از يه ساعتی که نوبتش ميشه، اول بيرون از فروشگاه قبض رو پرداخت ميکنه و ميره تو مغازه که نواراشو بگيره. ميگفت که تعجب کردم چرا اين دفعه از هميشه ارزون تر شد ولی با خودم گفتم شايد يه مارک جديد توزیع ميکنن. خلاصه، وقتی که ميره تو، فروشنده قبض رو ازش ميگيره، سه بسته نوار بهداشتی ميذاره تو يه کيسه ی مشکی ميده دستش مات میاد بیرون !!