سيزده

يه الف بچه بوديم، انقلاب شد. تا اومديم بفهميم چی به چيه و دنيا يعنی چی، محل زندگيمون شد يکی از بد ترين جاهاي دنيا. سن بلوغ و مثلاً آدم شدنمون که رسيد، جنگ شد و اونچه که گذشت رو بهتر از من میدونین. با چنگ و دندون مدرسه رو تموم کرديم اومديم بريم دانشگاه، گزينش خدمتمون رسيد. به زور رفتيم دانشگاه و با شکنجه، مهندسی رو تموم کرديم. خاستيم بريم سر کار، گفتن آقا زاده و نور چشمی نيستی، واستا بيرون.

رومون کم شد مهاجرت کرديم اينور دنيا، خاستيم بريم سر کار، گفتن مهندسی ايرانیتو بذار در کوزه آبشو بخور. رفتيم اينجا دانشگاه، مهندسی کانادايی گرفتيم، رکود اقتصادی بی سابقه ی جهانی نصيبمون شد. به قول اينا، يکی با نعل اسب تو ماتحتش به دنيا مياد، يکی هم مثه هم نسلاي من، با نحسي سيزده، چاپ شده رو پيشونيش.