پاپ داخل - پاپ خارج

الان ديگه ميتونم به جرأت بگم که موسيقی پاپ ايرانی داخل کشور، با سرعت از پاپ لس آنجلس سبقت گرفته. شايد تنها مشکلی که الان وجود داره، کيفيت تنظيم هاست که اونم داره خيلی خوب جلو ميره.

منصور، اندی و شهرام کاشانی، به اصطلاح از بهترين هاي پاپ خارج از کشور هستن که الان ديگه حتا در قد و قواره ي خودشون هم نيستن. آلبوم جدید منصور، يکی از بد ترين کارهاي خودش و امسال بود. افراط در استفاده از تم هاي عربی-ترکی، ملودی های کسالت آور، شعراي دم دستی و کليشه يی و از همه بد تر، تنظيم های بی خلاقيت، از ایرادهای اساسی اين آلبومه. خيلی بعيد ميدونم که شهرام کاشانی هم چيزی بهتر از اين واسه امسال تو چنته داشته باشه. شايد اگر سياوش قميشی و سعيد محمدی نبودند، بايد فاتحه ی پاپ لس آنجلس رو ميخونديم. امسال يکی از بد ترين سال ها بود. تقريباً هيچ کاری قابل توجه نبود. اگه موسيقی ايرانی جايزه ي تمشک طلايی داشت، امسال شهره، شماعی زاده، داوود بهبودی، منصور و فرامرز آصف بهترين کانديد ها بودن براش.

نميدونم، شايدم بحران اقتصادی و کم شدن کنسرت ها و دانلود مجانی آهنگ ها هم بی اثر نبوده. چيزی که قابل پيش بينی هم بود. به هر حال، متاسفم که اينو ميگم ولی خداحافظ لس آنجلس تا اطلاع ثانوی.